Blogia
Montborg. Bitácora, weblog o blog de Herminio Lafoz Rabaza

OPRESIÓN

OPRESIÓN

Estos últimos tiempos se siente en el ambiente como una opresión. La arena política, viene pareciéndose demasiado desde 2004 a la política republicana desde el año 1933. La derecha lo quiere todo y ahora. Y no repara en gastos. Obstruye cualquier propuesta del gobierno y cierra los ojos a la abundante casuística de corrupción entre sus filas. Claro, en la derecha la corrupción parece de suyo, no escandaliza, y en la izquierda produce terremotos mediáticos. Es tan evidente la alianza entre el poder político de la derecha, el capital, ciertos medios de comunicación, sectores del poder judicial y la jerarquía eclesiástica, que produce sonrojo que estemos aún en estas. Ante la que está cayendo, da la sensación de que el presidente y su gobierno, están ahí, solos, aguantando el temporal; su partido, pilotado por ese insulso gallego, no está; está en ostras cosas, maniobrando para salvar el culo de sus aparatos en provincias. El espectáculo de cómo se hacen las listas electorales en esta tesitura parece bsceno. La ciudadanía, objetivo de sus desvelos, está atónita ante los sorteos, disputas de facciones y la cooptación para cargos fundamentales de gente sin historia, sin historia de izquierda, quiero decir. Se lleva a las listas a gente que escasamente conoce el funcionamiento de un compleja ciudad como Zaragoza y se desplaza a gente valiosa porque no es de ninguna "familia". Nos enteramos hoy de que Rosa Borraz y Ricardo Berdié, nos estarán en la lista al ayuntamiento. No se ha pensado si han hecho buena o mala gestión. Por mal que lo hayan hecho, que no es así, no lo han hecho tan mal como oscuros concejales a quien nadie conoce, como Isabel Lopez, creo que de parques, o García Madrigal (ni sé de qué). Si nuestro ilustre vecino Buesa fuera enemigo (quién sabe si con esa cara de padre abad logra enganchar a la parroquia) destrozaría a estos filibusteros que vienen actuando así desde siempre. Me gustaría hacer campaña para el voto en blanco o defender otras opciones, pero ¿cuáles? ¿IU? Es un cadáver con un meritorio primer candidato. Gente honesta y trabajadora. ¿CHA? Vamos, hombre... Porque la derecha, insisto no rebla. Ahí está el caso de ese compañero, Dionisio Pererira, profesor de Enseñanzas medias e historiador denunciado por lo escrito en un libro afirmando las responsabilidad de ciertos personajes de la derecha en las matanzas de 1936 en un pueblo de Galicia. Si cunde el ejemplo, lo de la Memoria Histórica puede ser una masacre. Ya no solo es que no puede decirse nada de las víctimas; es que los verdugos quedarán en la oscuridad para siempre. Entendereis, pues, por qué hablo de la opresión que siento a veces, y que se trasmuta poco a poco en vómito. O nos organizamos, o esto no va. O volvemos a los lugares de responsabilidad social, o los lobos se encargarán de devorar lo construido. No demos todo por hecho. A continuación el llamamiento que ha hecho el propio Pereira que, lógicamente, está en gallego:

DIONISIO PEREIRA GONZÁLEZ

11-feb-2007

A/a dos amigos /as historiadores
e responsables das asociacións de recuperación da memoria:

A familia (residente en Pontevedra) do antigo alcalde de Cerdedo (dende 1950) e xefe local de Falange nos días que seguiron ao golpe militar, Manuel Gutiérrez Torres, familia que tamén está emparentada con outro falanxista de primeira hora, Francisco Nieto, tenme presentado unha demanda de conciliación que se verá o día 15 de febreiro ás 11h no Xulgado de Paz de Cerdedo, por publicar no libro "A IIª República e a Represión franquista no Concello de Cerdedo" editado en 2006 por "Verbo Xido" a seguinte frase:

"Persoas sinaladas pola súa presunta participación en diversas manifestacións da represión: Angel, Luis e Manuel Gutiérrez Torres (xefe da Falange, alcalde de Cerdedo nos anos 40 e 50), Eligio e Francisco Nieto (falanxistas)...."

Tamén o fan por unha frase semellante publicada no meu traballo incluído nas Actas do Congreso da Memoria celebrado en Narón en decembro de 2003.

Esixen que me retracte, que publique esa retractación nos mesmos medios nos que foron escritas as frases devanditas e que acepte unha indemnización polos danos e perxuízos sufridos, "en la cuantía que se determinará en el momento procesal oportuno".

Como é evidente, eu nin podo nin quero retractarme, posto que esas persoas foron sinaladas por numerosas fontes orais como participantes nunha represión na que se pasearon a 7 veciños, houbo malleiras, multas, roubos, detencións e humillacións se taxa, etc. etc. Non podo, pois, por que non podo faltar á verdade, e porque tamén está en xogo a dignidade das vítimas. O problema é que só teño fontes orais, posto que como sabes, os paseos, as malleiras, os roubos, etc. non teñen a penas referencias documentais (só en casos moi excepcionais) e ficaron impunes. Ademáis, eu non utilizarei nunca as miñas fontes orais como testemuñas nun xuízo, porque non podo implicar nesa situación tan desagradable a persoas de máis de 80 anos, que confiaron en min e que xa saben o que foi a represión fascista porque aturaron con ela na súa mocidade. Algúns, ademáis, son familiares directos dos asasinados.

En conclusión, está en xogo a liberdade de expresión e o mantemento "per secula seculorum" da impunidade dos agresores, asumida hoxendía polos seus descendentes. A maiores, aqueles que se beneficiaron do franquismo, pretenden seguir facéndoo en retrospectiva.

Entendo, pois, que isto sobarda a cuestión persoal, e debera ser tomado en conta xunto con outros "incidentes" similares que están a acontecer (no Grove e en Cambados, por exemplo), por todas aquelas persoas e entidades que vimos traballando na recuperación da memoria da represión franquista, e, se é posíbel, darlles unha resposta colectiva.

Por algunhas informacións, me consta que a familia en cuestión tivo presións externas, non sei de quén, pero posibelmente de círculos da dereita, para presentar a demanda.

Polo tanto, se temos en conta as ameazas que comezan a proliferar, podemos estar no comezo dunha estratexia para cortar as actividades de historiadores e colectivos debruzados nesta temática, aproveitando os innegables trazos conservadores (por utilizar unha expresión suave) do aparato xudicial: daqueles polvos da Transición, veñen estes lodos.

Este comnicado que vos remito adxunto pode ser enviado axiña á prensa, co maior apoio posíbel de colectivos e persoas.
En calquera caso, nós estamos polo labor de facer algo conxuntamente.


Saúde
Dionísio Pereira

La fotografía es de Dionisio Pereira. EL PAÍS

 

 

 

1 comentario

pedro -

Yo creo que deberiamos ser más críticos con el PSOE, que al fín es el partido más afín que comentar lo de otros pàrtidos tan lejanos o es que al final todos son iguales?.Concretamente esos que salen de las listas... es que después de tantos años aún pueden aportar algo?... o es que son profesionales de la política...nos quemaron la ilusión.